Biz erkekler bu üç kadını adam gibi sevmesini beceremedik

Ne anamıza
candan
bir evlat, Ne eşimize candan bir koca, Ne de kızımıza candan bir
baba
olduk. Yıllarca üzerimizde emeği olan, her an her yaşta üzerimize
...titreyen,
gözünde her zaman bebeği olduğumuz, Eve geç geldiğimizde
uyumadığını
gördüğümüz, okuldan dönerken... sokak ortasında gözleri bizi
arayan,
her davranışımıza sabır gösteren ve kırılmayan, bizim
dertlerimize
bizden daha çok üzülen, bizim için hiçbir fedakârlıktan
kaçınmayan
ANNELERİMİZ... Ve annelerimizin elinden devralıp hayatımıza
anlam
katan hayattaki en güzel dostumuz ve en tatlı arkadaşımız,
helalimiz,
hayat ortağımız, Çocuklarımızın annesi... Sıkıntılı anımızda
başucumuzda
gördüğümüz tek yardımcımız, Mutlulukta ve sıkıntılarda tek
paylaşıcımız,
hayatımızın rengi, en güzel şiirimiz, hayatımızın olmazsa
olmazı, en
büyük destekçimiz... EŞİMİZ... Birde prensesimiz... Bize
sevdalı bir
yürek... Hayatında ilk erkeği olduğumuz gülümüz... Akşamları
bizi
sabırsızlıkla bekleyen ellerimize bakan sevgi dolu bir çift göz...
Her
zaman ve her yaşta yanında olacağımızı bilen bize güvenen ve
bununla
gurur duyan bir tanemiz... Öcülerden ve cadılardan koruyan
kahramanı
olduğumuz, bize koruyucu melek gözü ile bakan; onun bize,
bizimde
ona âşık olduğumuz KIZIMIZ... Bunlar can, bunlar canan, bunlar
hayatın
bizzat kendi, hayatın anlamı, bizleri yüreklerine baş tacı
yapan,
değerleri dünyalık ölçülerle tartılmayan üç güzel insan... Bu üç
kadını
sevgilerin en yoğunu ile sevmek için düşünmeye gerek yok, bir
neden
aramaya gerek yok, Sevmemiz için annemiz eşimiz ve kızımız olması
yeterli...
Ama biz bizi herkesten çok seven bu kadınları adam gibi
sevmesini
beceremedik. Hep erkek rolünü oynadık... Belki de çok sevdik
ama bir
türlü sevgimizi ifade edemedik utandık, yakışmaz dedik...
Masmavi
düşlerinin altındaki sandalyeye tekme vurduk. Yüreğimizden çıkan
sevgi
sözcüklerini dudaklarımızı kapayarak ağzımızın içine hapsettik
söylemedik
erkekliğe sığdıramadık. Bal aldığımız çiçeğimizin kıymetini
bilemedik.
Üzerimizde emeği olan bizim biz olmamızı sağlayan yegâne
varlıklara,
her şeyimiz olan kadınlara bize verdikleri sevginin yarısı
kadar
dahi sevgi veremedik... Neden eşimize küçücük bir hediye almak
bize
ağır geldi Annemizin hatırını sormak ve gönlünü almak için telefon
açmamızı
neydi engelleyen, Kızımıza içten sarılıp öpüp koklamamıza hangi
güç
karşı çıkıyordu... Neden herkesten fazla onlara güler yüz
göstermedik.
Neden seni seviyorum demedik, Ellerimizden kayıp gitmeden,
Hayal
dünyamızın üç tane nadide yaprağı düşmeden... Sorguladıkça
nedenini
bizde bilemedik... Onlarda bilemedi yüreğimizdeki sevginin
bağbozumu
zamanını Bazen de sevdik ama orantı kuramadık yüzümüze
gözümüze
bulaştırdık... Ya annemizi çok sevip eşimizi boşladık... Ya
eşimizi
çok sevip annemize ilgisiz kaldık... Bilemedik sevginin soyut
bir
kavram olduğunu, Herkesi sevmeye yetecek kadar bir yüreğimiz
olduğunu
Ve tonlarca ağırlıkta sevgiyi taşıyabileceğini... Ruhumuzdaki
dalgalarda
gemilerini alabora etsek de, Onlar bizi karşılıksız hiçbir
menfaat
gözetmeden seviyorlar... Oğlu olduğumuz için, Eşi olduğumuz
için,
Babası olduğumuz için, Eğer onların bu sevgilerine karşılık
birazcık
emek harcasaydık, bakışlarımıza bahar mevsimlerini getirseydik,
Yani
demem o ki sevgilerini hak etseydik... Bu üç kadında bizim için
canını
verirdi... Dedim ya biz bu üç kadını adam gibi sevmesini
beceremedik...